“Van mij hoeft helemaal niets en dat maakt mijn rol zo waardevol.” Door Marianne

Nadat ik, door omstandigheden gestopt was met mijn werk kwam ik een advertentie tegen van de VPTZ Midden-Limburg (Vrijwilligers palliatieve terminale zorg) waarin ze op zoek waren naar vrijwilligers. -PTZ-vrijwilligers zijn specifiek actief in de laatste fase van een mensenleven. Ze brengen rust in de hectiek die er soms is en bieden een luisterend oor en geven emotionele ondersteuning aan zowel de mantelzorger als de terminale cliënt.- De advertentie sprak mij direct aan, ik heb een zorgachtergrond en vanuit eigen ervaring weet ik dat een laatste levensfase heel verdrietig, maar ook mooi kan zijn. Nadat ik op de advertentie had gereageerd, vond er een kennismakingsgesprek plaats met een van de coördinatoren van de VPTZ. De eerste keer dat ik aan de slag ging was natuurlijk spannend. Ik bel altijd van te voren op om alvast kennis te maken en ik zorg voor de eerste keer dat ik altijd ruim op tijd ben zodat er voldoende tijd is om met de mantelzorger(s) een praatje te maken en kennis te maken met de cliënt. Ik weet van mezelf dat zo gauw ik de woning binnenstap ik rust uitstraal en dat is belangrijk. Mantelzorgers bevinden zich vaak in een stressvolle situatie, er komt vaak veel zorg over de vloer en iedereen wil of moet iets van de mantelzorger. Van mij hoeft helemaal niets en dat maakt mijn rol zo waardevol. Ik ben er om te luisteren, mantelzorgers en cliënt mogen praten, hun emoties laten zien, verdriet en boosheid uiten.

Ik zou willen dat we vaak eerder ingezet zouden worden, dit zou zoveel meer rust geven voor de naasten die belast zijn met de zorg. De reden dat we vaak laat ingeschakeld worden is enerzijds de onbekendheid, wijkverpleegkundigen en andere professionals zouden het eerder bespreekbaar kunnen maken. Anderzijds willen mensen vaak de zorg niet uit handen geven, “we doen het zelf wel”, “dat hoort nu eenmaal zo”. Door het eerder uit handen te geven kan een mantelzorger weer opladen en veel rustiger de laatste levensfase van een dierbare meemaken.

Voor wat de patiënt betreft is een praatje maken of een hand vasthouden vaak al voldoende, er gewoonweg zijn en luisteren. Soms wil iemand nog wat vertellen, dingen uit het verleden die impact hebben gehad, bijvoorbeeld het verdriet om een onvervulde kinderwens die altijd aanwezig is geweest. Toch zijn er ook heel veel mooie momenten, zoals het samen met de familie zoeken naar oplossingen om toch nog via een livestream bij een “Boerebroelof” aanwezig te zijn. Als vrijwilliger weet ik nooit precies wanneer ik ingezet ga worden. In overleg met de familie zet ik mijn uren in. Vanuit de VPTZ hebben we veel vrijheid bij het inzetten van de uren. Daarnaast zijn de coördinatoren altijd te bereiken en worden we geschoold. Het kan ook voorkomen dat we met twee vrijwilligers bij iemand thuis komen of in een uitzonderlijk geval een nachtdienst draaien. Ik doe het werk nu zo’n 3,5 jaar en het blijft bijzonder, ik krijg er veel voor terug en het zijn vaak de hele kleine dingen, zoals het vasthouden van een hand die zo gewaardeerd worden.

In de gemeente Roermond zijn ongeveer 16 vrijwilligers voor de VPTZ actief. Gemiddeld werkt een vrijwilliger 1 dagdeel per week, maar dat kan ook variëren. Vrijwilligers krijgen veel vrijheid bij het invullen van hun werkzaamheden, maar kunnen ten allen tijden terugvallen op de coördinatoren voor professionele ondersteuning. Nieuwgierig geworden door het verhaal van Marianne en wil je graag meer weten over dit bijzonder vrijwilligerswerk op de website van VPTZ Midden-Limburg is alle informatie te vinden.